Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego nr 6/2020

Warunki nadzwyczajne, w jakich przyszło funkcjonować przedsiębiorcom po ogłoszeniu w Polsce stanu epidemii to ogarniający całą gospodarkę głęboki kryzys. Zaistniała sytuacja wymusza na prawodawcy odpowiednie ukształtowanie prawa „stanu epidemii” i prawa „kryzysu gospodarczego”. W Polsce prawo takie zostało ustanowione, nadana mu została określona treść, w ramach której wskazane zostały przede wszystkim różnorodne środki wsparcia przedsiębiorców, ale także kompetencje organów i instytucji wyznaczonych do podejmowania działań na rzecz przedsiębiorców. Wypada ustalić, czy działania ustawodawcy były adekwatne do zaistniałej sytuacji, a w szczególności, czy stworzone zostały odpowiednie podstawy prawne dla funkcjonowania przedsiębiorców w warunkach epidemii. Wydaje się oczywiste, że wsparcie przedsiębiorców powinno być ujmowane jako obowiązek państwa, czyli w rzeczywistości powinny być rozumiane jako obowiązki wielu podmiotów występujących w imieniu państwa. Istotne staje się ustalenie wykazu tych podmiotów oraz określenie ich roli w procesie wsparcia przedsiębiorców z punktu widzenia zakładanych efektów podejmowanych przez nie czynności. Nie bez znaczenia pozostają przy tym również przesłanki oddziaływania państwa na gospodarkę w warunkach epidemii i kryzysu.

Lista insiderów w grupie kapitałowej

The article presents the issue of maintaining the insider list referred to in Article 18 MAR in the capital group. The main research problem analysed by the authors is whether the provisions MAR constitute the legal basis for including the employees of the issuer's subsidiaries in the insider list maintained by the issuer (the parent company). In the authors' opinion, employees of subsidiaries having preferential access to inside information produced in a subsidiary should be considered as persons to be included in the insider list maintained by the issuer. The proposed interpretation is consistent with all views treating the capital group as a single economic unit, pursuing an interest that is essentially convergent for all participants of the group.

Wraz z wejściem w życie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402 z 12.12.2017 r. w sprawie ustanowienia ogólnych ram dla sekurytyzacji oraz utworzenia szczególnych ram dla prostych, przejrzystych i standardowych sekurytyzacji, a także zmieniającego dyrektywy 2009/65/WE, 2009/138/WE i 2011/61/UE oraz rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 648/2012 (Dz.Urz. UE L 347 z 28.12.2017, s. 35–80), dalej „rozporządzenie 2017/2402”, na nowo został ukształtowany stan prawny dotyczący sekurytyzacji. Działalność uczestników tego procesu została objęta nadzorem, który jest sprawowany przez Komisję Nadzoru Finansowego. Tym samym podmiotami nadzorowanymi stały się również podmioty niepochodzące z tradycyjnych segmentów rynku finansowego: bankowego, kapitałowego oraz ubezpieczeniowego. Istotnym, w szczególności dla rynku polskiego, nowym obowiązkiem jest sprawozdawczość, której zasady zastały określone w rozporządzeniu. Niniejsza analiza dotyczy tego obowiązku oraz sposobu jego nadzorowania, w tym sankcjonowania jego niedochowania.

Odsetki od kosztów procesu stanowią nową regulację w polskiej procedurze cywilnej. Przyjęte przez ustawodawcę rozwiązanie, chociaż zmierzające w dobrym kierunku, budzi wątpliwości zarówno natury teoretycznej, jak i praktycznej. Podstawowym problemem jest ustalenie, czy omawiane odsetki należy umieszczać w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie, jako część kosztów procesu, czy też są przyznawane w jakiejś inne formie. Odpowiedź na to pytanie implikuje kolejne problemy, szczególnie związane z zaskarżalnością takiego rozstrzygnięcia. Analiza przepisów pozwala na wyciągnięcie wniosku, że odsetki stanowią część kosztów procesu, ze wszelkimi tego konsekwencjami.

W artykule podjęto analizę podstaw, celu i zakresu ograniczenia praw autorskich w odniesieniu do utworów wystawionych na stałe na ogólnie dostępnych drogach, ulicach, placach lub w ogrodach w zakresie tzw. prawa panoramy. W odniesieniu do ograniczeń praw autorskich, stanowiących wyjątek od bezwzględnej ich ochrony przewidzianej w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. nr 24, poz. 83 ze zm.), zasadne jest określenie i uzasadnienie celu dozwolonego użytku publicznego. W artykule wskazano i uzasadniono podstawę ograniczenia jako dostęp do kultury, zastrzegając że pojęcie to nie jest tożsame z definicją dobra kultury. W tym celu dokonano zwięzłej wykładni przepisu ograniczającego, a także analizy gwarancji prawnych w zakresie dostępu do kultury, dziedzictwa kultury, spuścizny kulturowej w regulacjach prawnych, ze szczególnym uwzględnieniem definicji dobra kultury, wskazując brak koherentności pojęć utworu i dobra kultury.

Przedmiotem glosowanego orzeczenia była ocena prawna zarzutów skargi kasacyjnej wniesionej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 30.11.2018 r. (V SA/Wa 1780/18), mocą którego stwierdzono nieważność decyzji kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie. Kontrolowane rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji wykraczało poza granice jego kognicji w ramach rozpatrywanej sprawy. Orzeczenie, które zapadło przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, można uznać za poprawne wyłącznie z formalnego punktu widzenia. Sąd ten skargę kasacyjną odrzucił jako niedopuszczalną. Jednak sposób, w jaki to uczynił oraz to, jak ocenił orzeczenie WSA w Warszawie, budzą ogromne wątpliwości co do kompletności regulacji procesowych.