Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego 08/2022

Celem artykułu jest wskazanie uwarunkowań powodujących, że ścisła regulacja cen na rynku ciepła jest niezbędna dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania tego rynku, oraz konsekwencji takiej regulacji. Kształt regulacji na rynku ciepła został scharakteryzowany jako wynik podstawowych cech rynku ciepła i jego odrębności od innych sektorów rynku energii. Ścisła regulacja sektora ciepłowniczego wynika z obiektywnej konieczności zagwarantowania poziomu równowagi pomiędzy uczestnikami rynku i specyfiki sektora ciepłowniczego. Autor wskazuje na swoisty paradoks rynku ciepła systemowego, zgodnie z którym ewentualny rozwój konkurencji na rynku energii cieplnej mógłby przynieść skutki odwrotne do zamierzonych. Mógłby bowiem prowadzić do nieefektywnego alokowania kapitału przez uczestników rynku, w tym zwłaszcza do nadmiernej rozbudowy mocy wytwórczych w zakresie, w jakim moc ta w rzeczywistości nie może być wykorzystana na potrzeby odbiorców. To zaś nieuchronnie prowadziłoby do wzrostu kosztów ponoszonych przez odbiorców ciepła na danym rynku lub mogłoby zagrażać rentowności przedsiębiorstwa ciepłowniczego, a więc i bezpieczeństwu energetycznemu odbiorców. 

Dokonane w 2016 r. zmiany w ustawie o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego umożliwiły realizację, z wykorzystaniem metod właściwych dla działalności bankowej, kolejnego rządowego programu mieszkaniowego o wyraźnie wyznaczonych granicach podmiotowych i przedmiotowych. Jest to program wspierania rozwoju społecznego budownictwa czynszowego, w tym jego istotnej części dedykowanej osobom o umiarkowanych dochodach, które nie są zainteresowane zaspokojeniem swoich potrzeb mieszkaniowych w drodze nabycia prawa własności lokali mieszkalnych. Celem artykułu jest analiza i ocena regulacji prawnych dotyczących mechanizmu zwrotnego finansowania tzw. przedsięwzięć inwestycyjno-budowlanych realizowanych przez społeczne inicjatywy mieszkaniowe, spółdzielnie mieszkaniowe oraz spółki gminne. W prawnej konstrukcji mechanizmu zwrotnego finansowania, stosowana jest forma kredytu udzielanego na warunkach preferencyjnych odnoszących się przede wszystkim do zasad jego oprocentowania oraz okresu spłaty. Efekty ilościowe i wartościowe osiągnięte w połowie 10-letniego okresu realizacji tego programu potwierdzają, że interwencja prawodawcy w konstrukcję mechanizmu zwrotnego finansowania była uzasadniona i spowodowała wzrost zainteresowania inwestorów. Utrzymanie tej tendencji wymaga jednak dalszego doskonalenia regulacji prawnych, które stanowią ważny element Narodowego Programu Mieszkaniowego przyjętego w 2016 r. 

Artykuł dotyczy problematyki solidarności w prawie podatkowym. Pomimo że ustawodawca posługuje się jednolitym terminem solidarności, należy wyróżnić dwie odrębne jej kategorie, tj. solidarność zobowiązań podatkowych oraz solidarność gwarancyjną. Solidarność gwarancyjna znajduje zastosowanie w przypadkach odpowiedzialności za cudzy dług. Zobowiązanie podmiotu wtórnie odpowiedzialnego jest akcesoryjne w stosunku do zobowiązania głównego. Tego rodzaju relacja nie zachodzi zaś w przypadku solidarności zobowiązań podatkowych. Należy również zauważyć, że w przypadku solidarności gwarancyjnej mamy do czynienia z wyraźną gradacją zobowiązań podatkowoprawnych. Wskazane cechy konstrukcyjne solidarności gwarancyjnej bezpośrednio wpływają na zakres koniecznych modyfikacji przy stosowaniu przepisów Kodeksu cywilnego o zobowiązaniach solidarnych na gruncie prawa podatkowego. Celem artykułu jest naświetlenie różnic zachodzących między solidarnością zobowiązań podatkowych a solidarnością gwarancyjną oraz określenie następstw tego podziału tak o charakterze teoretycznym, jak i praktycznym

Przedmiotem opracowania będzie środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu lub pracy w organach i instytucjach państwowych i samorządu terytorialnego, a także w spółkach prawa handlowego. Jest to nowa instytucja, wprowadzona do porządku prawnego na mocy noweli k.k. z 14.10.2021 r. Podstawowym problemem badawczym będzie próba odpowiedzi na pytanie o zasadność jego wdrożenia do systemu środków penalnych oraz o poprawność ukształtowania przesłanek jego orzekania. Celem artykułu będzie weryfikacja hipotezy badawczej, że ustawodawca wprowadził do systemu prawa karnego środek karny, który obciążony jest licznymi mankamentami uniemożliwiającymi realizację jego funkcji. 

Celem artykułu jest analiza obowiązujących przepisów dotyczących sprzedaży alkoholu pod kątem możliwości wykorzystania nowoczesnych technologii, tj. wysyłkowej sprzedaży napojów alkoholowych zakupionych przez Internet. Artykuł stawia tezę, iż obecne regulacje, choć restrykcyjnie interpretowane przez organy władzy publicznej, pozwalają w pewnych okolicznościach na wykorzystanie nowoczesnych form sprzedaży napojów alkoholowych, takich jak e-commerce. W tym celu analizowane jest brzmienie przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości, innych aktów normatywnych regulujących handel (Konstytucja RP, Prawo przedsiębiorców, Kodeks postępowania administracyjnego, ustawa o prawach konsumenta, Kodeks cywilny), a także najnowsze orzecznictwo sądów administracyjnych i innych organów administracji. Poruszane są także kwestie poboczne, m.in. kwestie związane z reklamą napojów alkoholowych w przypadku używania wyżej wymienionych form handlu. 

Glosa dotyczy wyroku z 31.01.2019 r. w sprawie Agostinho da Silva Martins (C-149/18), w którym TSUE wypowiedział się na temat relacji przepisów zawartych w dyrektywie ubezpieczeniowej 2009/103/WE z 16.09.2009 r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych do unijnych norm kolizyjnych zawartych w rozporządzeniu Rzym II o prawie właściwym dla zobowiązań pozaumownych. W wyroku poruszono dwa problemy dotyczące art. 28 dyrektywy, który umożliwia państwom członkowskim przyjęcie rozwiązań korzystniejszych dla strony poszkodowanej od przepisów niezbędnych do wykonania dyrektywy. Rozpatrywano, czy przepisy krajowe transponujące dyrektywę, przewidujące z inicjatywy ustawodawcy krajowego korzystniejsze terminy przedawnienia, mogą być uważane za przepisy wymuszające swoje zastosowanie. Drugim z poruszonych zagadnień było to, czy art. 28 omawianej dyrektywy należy traktować jako przepis o charakterze kolizyjnym. Celem glosy jest analiza rozstrzygnięcia Trybunału. Zdaniem autorki przepisy te nie mogą mieć charakteru wymuszającego, ponieważ oznaczałoby to, że powinny mieć zastosowanie w każdym przypadku, nawet gdyby prawo właściwe przewidywało rozwiązania korzystniejsze niż przepisy transponujące dyrektywę. Z kolei art. 28 dyrektywy nie może mieć charakteru kolizyjnego, doprowadziłoby to bowiem do sytuacji, że stanowiłby kompetencję do ustanawiania jednostronnych norm mających pierwszeństwo przed prawem właściwym wskazanym na podstawie norm kolizyjnych.