Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego nr 11/2019

W  lipcu  2017  r.  powołano  do  życia  instytucję  Rzecznika  Funduszy  Europejskich,  który  ma  być  odpowiedzialny  za usprawnienie i ulepszenie procesu realizacji zadań związanych z wydatkowaniem środków unijnych. Rzecznik Funduszy Europejskich poprzez kontakt zarówno z wnioskodawcami, beneficjentami, jak i innymi podmiotami zainteresowanymi wdrażaniem  funduszy  europejskich  ma  za  zadanie  monitowanie  i  sygnalizowanie  poszczególnym  instytucjom  systemu wdrażania propozycji ułatwień związanych z realizacją krajowych i regionalnych programów operacyjnych. Autorka w artykule dokonuje charakterystyki Rzecznika Funduszy Europejskich oraz jego zadań, jak również na podstawie rocznych raportów  przeprowadza  analizę  działalności  Rzecznika  powołanego  w  Ministerstwie  Inwestycji  i  Rozwoju  oraz Rzeczników powołanych przez instytucje zarządzające regionalnymi programami operacyjnymi.

Najliczniejszą grupę beneficjentów ubiegających się o przyznanie dotacji ze środków unijnych stanowią jednostki sektora finansów publicznych zobligowane do stosowania przepisów Prawa zamówień publicznych. Wdrażanie funduszy unijnych związane  jest  z  wieloma  uregulowaniami  prawnymi  na  szczeblu  zarówno  UE,  jak  i  danego  kraju  członkowskiego, efektywna absorpcja środków unijnych nierozerwalnie związana jest zaś z procedurami prawa zamówień publicznych.

Niniejszy artykuł prezentuje absorpcje środków unijnych największego programu operacyjnego w kontekście procedur prawa zamówień publicznych, a także zagadnienia dotyczące nieprawidłowości identyfikowanych w procesie udzielania zamówień współfinansowanych.

Celem  analizy  jest  zaprezentowanie  w  wymiarze  ogólnym  (a  nie  szczegółowym)  wyzwań  dotyczących  funkcjonowania struktury instytucjonalnej ochrony konsumenta na rynku finansowym w Polsce (sieci ochrony konsumenta na rynku usług finansowych),  zwłaszcza  wobec  konieczności  przeciwdziałania  nadużyciom  wobec  nich,  ujawnionym  w  rzeczywistości pokryzysowej,  a  zmierzających  do  zapewnienia  im  rzeczywistej  ochrony.  W  artykule  nie  chodzi  o  szczegółową charakterystykę regulacji prawnych dotyczących statusu i kompetencji funkcjonujących już organów i instytucji ochrony konsumenta usług finansowych, lecz o wskazanie problemów wiodących w ogólnym wymiarze i pewnych propozycji zmian koncepcyjnych w budowie tej infrastruktury ochrony konsumenta usług finansowych i jej umiejscowienia w ramach sieci bezpieczeństwa rynku finansowego.

Autorka, przyjmując jako punkt wyjścia aktualną infrastrukturę ochrony konsumenta na rynku finansowym w Polsce oraz zadania i kompetencje organów ją tworzących (jednak bez ich analizy), podejmuje próbę odpowiedzi na pytania, jakie należałoby  podjąć  działania  (zarówno  w  sferze  regulacyjnej,  jak  i  faktycznej),  by  podmioty  te  tworzyły  od  strony instytucjonalnej (podmiotowej i kompetencyjnej) spójny system, a sieć ochrony konsumenta na rynku finansowym była gwarantem rzeczywistego egzekwowania konsumenckiego prawa rynku finansowego (prawa ochrony konsumenta usług finansowych) w wymiarze tak publicznoprawnym, jak i prywatnoprawnym. W szczególności autorka proponuje elementy składowe, z jakich ta struktura instytucjonalna powinna być zbudowana, i wskaże, jakie formy współpracy między nimi byłyby  wskazane,  w  szczególności  czy  istnieje  potrzeba  stworzenia  nowych  ciał  (nowych  elementów)  tej  struktury wyposażonych w dodatkowe kompetencje i zadania (bez podejmowania jednak szczegółowych rozważań w tym zakresie, a jedynie na poziomie ogólnej koncepcji). Z uwagi bowiem na ograniczone ramy niniejszego opracowania, celem autorki nie jest wyczerpujące zaprezentowanie całej koncepcji i propozycji zmian w strukturze (sieci) ochrony konsumenta na rynku finansowym, a jedynie  zasygnalizowanie potrzeby i konieczność podjęcia dyskursu w tym obszarze tak na poziomie teoretycznym, jak i praktycznym.

Przedmiotem  artykułu  jest  odpowiedzialność  za  wady  świadczenia  budowlanego  na  gruncie  przepisów  prawa niemieckiego.  Omówione  zostały  zwłaszcza  rozwiązania  przyjęte  przez  niemieckiego  ustawodawcę  w  przepisach § 633–635 i § 638 BGB (Bürgerliches Gesetzbuch) oraz w VOB/B (Allgemeine Vertragsbedingungen für die Ausführung von Bauleistungen), którego najnowsza nowelizacja weszła w życie z dniem 18.04.2016 r. Szczególny nacisk położony został na omówienie uprawień przysługujących zamawiającemu z tytułu wad dzieła budowlanego. Ze względu na znaczny zakres współpracy pomiędzy polskimi i niemieckimi firmami budowlanymi przedstawiona tematyka ma znaczenie nie tylko prawnoporównawcze, ale również praktyczne.

W ramach uchwalonej w 2014 r. tzw. noweli podręcznikowej ustawy o systemie oświaty do polskiego prawa wprowadzono nowe przepisy odnoszące się do praktyk marketingowych wydawców podręczników szkolnych. Po raz pierwszy przybrała ona formę dwóch zakazów, które ustawodawca zakwalifikował jako czyny nieuczciwej konkurencji. Pierwszy z zakazów dotyczy oferowania, obiecywania lub udzielania szkołom lub nauczycielom jakichkolwiek korzyści w sposób pośredni lub bezpośredni  w  zamian  za  dokonanie  wyboru  określonych  podręczników,  materiałów  edukacyjnych  lub  materiałów ćwiczeniowych. W zamierzeniu ustawodawcy ma on służyć eliminowaniu zjawisk o charakterze korupcyjnym w relacji szkoły-wydawcy. Drugi z kolei odnosi się do oferowania podręcznika wyłącznie z innym podręcznikiem lub dodatkowymi materiałami dydaktycznymi przeznaczonymi dla ucznia. Tym samym obejmuje pewien typ praktyk sprzedaży wiązanej spotykanych na rynku wydawniczym. W obu przypadkach te zupełnie nowe czyny nieuczciwej konkurencji zostały podane krytycznej ocenie na tle rozbudowanej regulacji kształtującej ramy prawne rynku sprzedaży podręczników i powiązanych z nimi pomocy edukacyjnych.

Przedmiotem niniejszego artykułu jest omówienie zasad dotyczących nowego postępowania odrębnego w sprawach gospodarczych. Kodeks postępowania cywilnego został w tym zakresie zmieniony ustawą z 4.07.2019 r. o zmianie ustawy — Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1469). W artykule przedstawiono zasadnicze elementy związane z postępowaniem w sprawach gospodarczych, a ukierunkowane na rozpoznanie ich w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia odpowiedzi na pozew.