Najlepsze ceny Specjalne oferty dla członków klubu książki PWE Najtańsza dostawa

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego 10/2021

ISSN: 0137-5490
Liczba stron: 68
Rok wydania: 2021
Miejsce wydania: Warszawa
Oprawa: miękka
Format: A4
Cena artykułu
Wersja elektroniczna
16.00
Kup artykuł
Cena numeru czasopisma
62.00
Prenumerata roczna 2024 (12 kolejnych numerów)
840.00 zł
672.00
Najniższa cena z 30 dni: 672.00
840.00 zł
672.00
Najniższa cena z 30 dni: 672.00
Od numeru:
Prenumerata półroczna 2024 (6 kolejnych numerów)
420.00 zł
378.00
Najniższa cena z 30 dni: 378.00
420.00 zł
378.00
Najniższa cena z 30 dni: 378.00
Od numeru:
DOI: 10.33226/0137-5490.2021.10.1
JEL: K34

Dobre praktyki w zakresie indywidualnych interpretacji podatkowych zgodnie z Base Erosion and Profit Shifting (BEPS) Action 5 a polskie prawo podatkowe

The aim of this article is to assess the degree of the implementation of the best practices concerning tax rulings developed under Action 5 of the BEPS Project in Polish tax law. The authors present the current situation of Poland's tax ruling system. Then, the authors assess the degree of implementation of each best practice. The authors also formulate critical comments on the OECD's best practices. In the opinion of the authors, the Polish tax ruling regulation generally meets most of the OECD's requirements, primarily because it is a fully transparent system.

Celem niniejszego artykułu jest ocena stopnia implementacji do polskiego prawa podatkowego najlepszych praktyk dotyczących interpretacji podatkowych opracowanych w ramach Działania 5 projektu BEPS. Autorzy przedstawiają polski system interpretacji podatkowych. Następnie dokonują oceny stopnia implementacji każdej z najlepszych praktyk. Autorzy formułują również krytyczne uwagi do najlepszych praktyk OECD. W ocenie autorów polska regulacja dotycząca interpretacji podatkowych generalnie spełnia większość wymogów OECD, przede wszystkim dlatego, że jest systemem w pełni transparentnym.

Słowa kluczowe: Poland; OECD; Base Erosion and Profit Shifting (BEPS); tax law; private tax ruling (Polska; OECD; BEPS; prawo podatkowe; indywidualna interpretacja podatkowa)
Pobierz artykul
DOI: 10.33226/0137-5490.2021.10.2
JEL: K20, G21, G34

Bankowy Fundusz Gwarancyjny (BFG) od 2016 r., jako organ przymusowej restrukturyzacji, może nakładać kary pieniężne na członków organów niektórych instytucji finansowych (m.in. banków, spółdzielczych kas oszczędnościowo- kredytowych) niewykonujących obowiązków sprawozdawczych i informacyjnych związanych z tą restrukturyzacją. W ustawie o BFG określono przesłanki nakładania i maksymalną wysokość kar pieniężnych, a także dyrektywy miarkowania wysokości kary i przeznaczenie wpływów z zapłaconych kar pieniężnych. W pozostałym zakresie, dotyczącym przedawnienia wymiaru kar, naliczania odsetek od kar zaległych oraz stosowania ulg w ich zapłacie, właściwe są uniwersalne regulacje Kodeksu postępowania administracyjnego o administracyjnych karach pieniężnych. W opracowaniu wykazano, że kary pieniężne nakładane przez BFG są ważnym środkiem prawnym o charakterze represyjno-prewencyjnym, który wzmacnia pozycję BFG przy wykorzystywaniu prawnych instrumentów przymusowej restrukturyzacji. Kara pieniężna może spełniać także funkcję restytucyjną, ponieważ jej zastosowanie powinno doprowadzić do realizacji przez ukaranego obowiązków sprawozdawczych i informacyjnych niezbędnych do prawidłowego przebiegu procesów restrukturyzacyjnych. W konkluzji oceniono, że kary pieniężne nakładane przez BFG mają szczególny charakter zdeterminowany wieloma czynnikami, w tym statusem i zadaniami BFG, celami stosowania tych kar oraz wpływem członków organów na sposób funkcjonowania instytucji finansowych poddanych przymusowej restrukturyzacji. Efektem prawidłowo przeprowadzonej przymusowej restrukturyzacji powinno być nie tylko zapobieżenie upadłości konkretnej instytucji finansowej, ale również ogólna poprawa sytuacji na rynku finansowym.

Słowa kluczowe: rynek finansowy; przymusowa restrukturyzacja; kara pieniężna; członek organu instytucji finansowej; Bankowy Fundusz Gwarancyjny
Pobierz artykul
DOI: 10.33226/0137-5490.2021.10.3
JEL: K23

Przepisy prawa telekomunikacyjnego regulują przeprowadzenie aukcji w celu rozdysponowania częstotliwości niezbędnych do świadczenia usług w technologii 5G. Po raz pierwszy przewidziano w przepisach wymagania w zakresie bezpieczeństwa infrastruktury telekomunikacyjnej. Przedmiotem analizy jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, jakie środki zaskarżenia przysługują jakim podmiotom na poszczególnych etapach prowadzonej aukcji, a także w okresie ją poprzedzającym. W szczególności zbadano, czy środki zaskarżenia przysługują od aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej podejmowanych w okresie poprzedzającym aukcję lub przypadającym na jej rozpoczęcie.

Słowa kluczowe: skarga; akt z zakresu administracji; czynność z zakresu administracji; aukcja telekomunikacyjna; rozdysponowanie częstotliwości
Pobierz artykul
DOI: 10.33226/0137-5490.2021.10.4
JEL: K21, K29, H71

Jednym z aspektów szerokiego zjawiska prywatyzacji zadań publicznych jest wykorzystywanie niepublicznych pośredników, którzy bezpośrednio otrzymują państwowe środki, a w ramach wykonywania zleconych zadań wchodzą w relacje biznesowe z podmiotami trzecimi, przekazując w ten sposób otrzymane od władzy fundusze. Z perspektywy prawa pomocy publicznej rodzi to wyzwania, kiedy działania pośredników będą mogły być przypisane państwu i tym samym kontrolowane w reżimie prawa pomocy publicznej Unii Europejskiej, zwłaszcza jeżeli interes ekonomiczny wspomnianych pośredników jest przynajmniej częściowo uzależniony od rezultatów rozporządzania otrzymanymi środkami państwowymi. Celem niniejszego artykułu jest odpowiedź na nasuwające się w tym kontekście pytania, czy i kiedy działania władz publicznych mogą być uznane za racjonalne ekonomicznie inwestycje, zapłatę za usługi zlecone pośrednikowi, kiedy zaś za pomoc w rozumieniu art. 107 TFUE. Czy istniejące ramy prawa pomocy publicznej są w stanie wykryć ewentualne zaburzenia konkurencji i handlu mogące być skutkiem takich relacji?

Słowa kluczowe: pomoc publiczna; test inwestora rynkowego; przypisanie środka państwu; prywatyzacja zadań publicznych
Pobierz artykul
DOI: 10.33226/0137-5490.2021.10.5
JEL: K21, K29, K40

Niniejsze opracowanie zawiera analizę prawa do popełnienia błędu. Przedstawia istotę i ratio legis instytucji z art. 21a ustawy z 06.03.2018 r. — Prawo przedsiębiorców. Omawia jej podstawowe elementy konstrukcyjne i cechy relewantne stanowiące przesłanki warunkujące jej zastosowanie, w tym: ograniczenia podmiotowe i temporalne, jednorazowość, wezwanie oraz pisemne oświadczenie, termin usunięcia naruszeń i ich ewentualnych skutków, samokontrolę przedsiębiorcy, obowiązki przedsiębiorcy chcącego skorzystać z prawa do popełnienia błędu, skutki tej instytucji, a także wyłączenia jej stosowania. Celem opracowania jest odpowiedź na pytanie: czy prawo do popełnienia błędu jest instytucją, która może poprawiać sytuację przedsiębiorcy i wzmocnić gwarancje wolności działalności gospodarczej w Polsce?

Słowa kluczowe: przedsiębiorca; prawo do popełnienia błędu; Prawo przedsiębiorców; działalność gospodarcza
Pobierz artykul
DOI: 10.33226/0137-5490.2021.10.6
JEL: K20, K33, K40, K41

Każdy prawnik zna łacińską maksymę Summum ius summa iniuria. Można wydać orzeczenie arbitrażowe, które jest zgodne z prawem, ale niesprawiedliwe. Porządek publiczny jest podstawą odmowy uznania i wykonania orzeczeń arbitrażowych, zawartą m.in. w Kodeksie postępowania cywilnego oraz w Konwencji o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych (Konwencji nowojorskiej). Instytucja orzekania na podstawie zasady słuszności w postępowaniu arbitrażowym oraz klauzula porządku publicznego mają fundamentalne znaczenie dla postępowania arbitrażowego ze względu na swoje funkcje. Od wielu lat w doktrynie i praktyce istnieją liczne wątpliwości co do zasad funkcjonowania tych instytucji. Celem artykułu jest próba określenia wzajemnej relacji między tymi dwiema instytucjami w postępowaniu arbitrażowym.

Słowa kluczowe: klauzula porządku publicznego; arbitraż handlowy; zasady słuszności; sąd polubowny; prawo umów
Pobierz artykul
DOI: 10.33226/0137-5490.2021.10.7
JEL: K34, H25

Wyróżnienie kategorii przychodów z zysków kapitałowych na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadziło istotne zmiany w zakresie obliczania dochodu i straty podatkowej. Nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która weszła w życie 1.01.2018 r., oddzieliła bowiem przychody z zysków kapitałowych od pozostałych przychodów osiąganych przez podatnika. Definicja przychodów z zysków kapitałowych przyjmuje przy tym konstrukcję podobną do tej wysłowionej w przepisach ustawy o rachunkowości. Prawo podatkowe i bilansowe wykazują zatem w tym przypadku podobieństwo nie tylko przez związki treściowe konstruowane przez ustawodawcę, lecz także przez stosowanie przepisów odsyłających. Mimo tych powiązań, w prawie podatkowym i bilansowym występują także niespójności treściowe, polegające na odmiennym definiowaniu terminów przyjętych na gruncie różnych dziedzin prawa. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera przy tym wyraźne odesłania do przepisów odniesienia ujętych w ustawie o rachunkowości. Celem niniejszego artykułu jest wykazanie różnic oraz skutków prawnych przyjętych przez ustawodawcę rozwiązań legislacyjnych. Wyodrębnienie w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych kategorii przychodów z zysków kapitałowych wskazuje, że normy prawa bilansowego mogą kształtować podatkowy stan faktyczny.

Słowa kluczowe: niespójność treściowa; przychody z zysków kapitałowych; podatek dochodowy od osób prawnych; prawo bilansowe
Pobierz artykul
DOI: 10.33226/0137-5490.2021.10.8
JEL: K22, K23

W głosowanym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny rozważa różnice między dobrowolnym i przymusowym umorzeniem udziałów w kapitale zakładowym spółki z o.o. i uznaje za pozorne, na podstawie art. 83 kodeksu cywilnego w związku z art. 199a § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, umorzenie przymusowe, pod którym rzekomo ukryto umorzenie dobrowolne. Ten zarzut nie jest zasadny, bo dokonane w sprawie czynności nie spełniają wymaganych prawem przesłanek pozorności, a rzekomo „ukryta” czynność umorzenia dobrowolnego nie została w ogóle dokonana (m.in. ze względu na brak umowy zbycia umarzanych udziałów na rzecz spółki, dokonanej z zachowaniem wymaganej formy). Nie jest także prawidłowa kwalifikacja dokonanego umorzenia jako umorzenia dobrowolnego, m.in. dlatego, że nie istniała „zgoda” wspólnika na umorzenie w postaci określonej w art. 199 § 1 kodeksu spółek handlowych. Umorzenie przymusowe, przewidziane w umowie spółki, zostało przeprowadzone zgodnie z rzeczywistą wolą spółki.

Słowa kluczowe: umorzenie udziałów; pozorność umorzenia przymusowego; umorzenie dobrowolne
Pobierz artykul
Inpost Paczkomaty 14 zł
Kurier Inpost 14 zł
Kurier FedEX 14 zł
Odbiór osobisty 0 zł
Darmowa dostawa od 250 zł
Darmowa dostawa w Klubie Książki od 200 zł